Permissive Underfeeding lub standardowa karma dojelitowa u krytycznie chorych osób dorosłych cd 6

Liczba dni wolnych od wentylacji mechanicznej i liczba dni wolnych od OIOM nie różniły się istotnie pomiędzy tymi dwiema grupami (Tabela 3 i Tabela S8 w Dodatku Uzupełniającym). Ponadto nie stwierdzono istotnych różnic między grupami w odniesieniu do hipoglikemii, hipokaliemii, hipomagnezemii, hipofosfatemii, transfuzji upakowanych krwinek czerwonych, zakażeń nabytych przez ICU, biegunki lub nietolerancji pokarmowej. Analiza post hoc wykazała, że incydent polegający na zastępowaniu nerki był rzadziej stosowany w grupie, w której zastosowano permisywne podawanie mniej niż w grupie karmienia standardowego (29 z 406 pacjentów [7,1%] w porównaniu z 45 z 396 pacjentów [11,4%], ryzyko względne, 0,63; 95% CI, 0,40 do 0,98, P = 0,04). Nie zgłoszono żadnych poważnych zdarzeń niepożądanych. Wstępnie zdefiniowane analizy podgrup
Nie stwierdzono istotnych różnic w śmiertelności 90-dniowej między dwiema grupami badanymi w żadnej z wcześniej określonych podgrup (Tabela S9 w Dodatku uzupełniającym). Testy interakcji nie były znaczące dla żadnej z podgrup.
Dyskusja
W naszym badaniu strategia żywienia dojelitowego dla osób dorosłych w stanie krytycznym, w której pacjenci otrzymywali umiarkowaną ilość kalorii niebiałkowych (40 do 60% szacowanych wymagań kalorycznych), wraz z pełną zalecaną ilością białka, nie miała istotnego wpływu na śmiertelność, w porównaniu ze strategią, w której pacjenci otrzymywali od 70 do 100% szacowanych wymagań kalorycznych. Te wyniki są podobne do tych z dwóch poprzednich randomizowanych, kontrolowanych badań, w których oceniano minimalne lub troficzne karmienie (15 do 25% zapotrzebowania na kaloryczność przez okres do 6 dni) u pacjentów z ostrym uszkodzeniem płuc lub ostrą niewydolnością oddechową. 19,20
Nasz proces ma kilka istotnych różnic w porównaniu do dwóch wcześniejszych prób. Po pierwsze, stopień ograniczenia kalorycznego w naszym badaniu był bardziej umiarkowany, ale czas trwania był dłuższy. Po drugie, podawaliśmy białko suplementacyjne w grupie permisive-underfeeding, eliminując w ten sposób zakłócający wpływ różnicowego i zmniejszonego spożycia białka. Po trzecie, podawano dojelitową sól fizjologiczną lub wodę, aby zminimalizować różnice w dostarczanej objętości jelitowej, co może wyjaśniać brak różnic w częstości występowania nietolerancji pokarmowej pomiędzy grupami badanymi w naszym badaniu, różnica ta obserwowana była w dwóch pozostałych próbach. Po czwarte, oszacowaliśmy wymagania kaloryczne jako całkowitą liczbę kalorii, a nie, tak jak w dwóch innych badaniach, jako kalorie niebiałkowe. Chociaż nie ma dowodów na poparcie wyższości naszego podejścia, zakładaliśmy, że w stanie katabolicznym naszych ciężko chorych pacjentów białko przyczynia się do zapotrzebowania na energię. Większość komercyjnych preparatów podaje białko jako składnik kaloryczny, stanowiący od 15 do 20% kalorii (tabela S3 w dodatkowym dodatku); w związku z tym, nie licząc kalorii z białka, może dojść do przekarmienia. Pomimo tych różnic, zbiorcze wyniki naszego badania i dwóch poprzednich badań dodają do rosnącej liczby badań, które sugerują, że standardowe cele żywieniowe u krytycznie chorych nie poprawiają się. wyniki kliniczne.
Dopuszczalne niedobory pokarmowe wiązały się z niższym poziomem glukozy we krwi i zmniejszeniem zapotrzebowania na insulinę, co jest zgodne z wynikami innych badań.20,25 Nasze badanie nie potwierdza założenia, że wyższe spożycie kalorii łagodzi katabolizm białek u pacjentów w stanie krytycznym, ponieważ te dwie grupy miały podobne kliniczne wskaźniki statusu białka, w tym bilans azotowy i poziomy prealbuminy, transferyny i wydalanie azotu z moczem
[hasła pokrewne: przewlekłe zapalenie wyrostka robaczkowego leczenie, hipodypsja, fale radiowe przeciwwskazania ]